התערוכה הקבוצתית במרחק זריקת אבן היא שיתוף פעולה ראשון מסוגו בין צמד הגלריות של המכללה האקדמית הדסה: הגלריה ע"ש עזריאלי והגלריה ע"ש יוסי נחמיאס בחוג לתקשורת צילומית. אירוע המגיפה העולמית אשר מלווה אותנו מסמן מקומות כאתרי סכנה ונדמה שעל החברה האנושית למצוא כל העת תחליפים לפיזי ולממשי. כתגובה, התערוכה עוסקת בפרקטיקות של התקת מקום והטמעתו דרך השימוש בטכניקות הדמיה לצד מיצבים תלויי מקום ואובייקטים פיסוליים. קנה המידה המצומצם העולה משם התערוכה מתייחס לקרבה הגיאוגרפית בין הגלריות הפועלות מתוך המרחב הירושלמי מחופה האבן ורווי הקונפליקטים.
סיפורה של האבן הוא גם סיפורה של החברה האנושית. אבנים מסותתות הן כלים טכנולוגים אשר מקושרים בין השאר למעבר האבולוציוני מקופי אדם אל האדם הקדמון. בספר ה"מטמורפוזות" של אובידיוס מתוארת האבן כחומר ממנו נולדה האנושות מחדש לאחר המבול הגדול. לפי המיתוס הרומי, זוג שורדים, מלאי ייאוש ובדידות נוכח מימדי ההרס, מתבקשים על ידי האלים להשליך את עצמות אמנו הגדולה. בקשה המתפרשת כהזמנה להשלכת אבנים – עצמותיה של אמא אדמה. עם פגיעתן בקרקע הפכו האבנים לאנשים. שנים לא רבות לאחר מכן, בונים בני האנוש כלים ומבני אבן ובהמשך פונים להשליך אבנים זה על זה.
הבנייה באבן אופיינית לעיר ירושלים מאז תום האלף השני ומחויבת עד ימינו אנו בתקנה שנכתבה בימי המנדט הבריטי. האבנים בעיר נקשרות עם מקומות קדושים כמו הכותל המערבי, אבן השתייה ואבן המשיחה, ובה בשעה הן מייצגות סמל למאבק, להתנגדות ולאלימות. כיום, יותר ממאה שנה לאחר שנכתבה התקנה, ומשיקולים כלכליים ואקולוגיים- עולים קולות הקוראים להפסיק את הבנייה באבן בירושלים.
היצירות המוצגות בתערוכה במרחק זריקת אבן נעות בין קצוות וסוגיות אלו. המציגים והמציגות, ירושלמיות/ים ושאינן/ם, יוצרים/ות אבנים חדשות מחומרים שונים אשר מאפשרים בנייה או הרס מסוג אחר. בצלמן של אבנים אלה, משתקפת החברה בה אנו חיים כיום.
المعرض الجماعي على مرمى حجر هو ثمرة تعاون، الأول من نوعه، بين ثنائي جاليريهات الكليّة الأكاديمية هداسا: الجاليري على اسم عزرائيلي والجاليري على اسم يوسي نحمياس في قسم الإعلام المصوّر. تشير أحداث الجائحة العالمية التي ترافقنا إلى الأماكن كمواقع خطر، ويبدو أنه ينبغي على المجتمع الإنساني إيجاد بدائل للمادي والفعليّ بشكل دائم. ردًا على ذلك، يتناول هذا المعرض ممارسة نقل المكان واستيعابه عن طريق استخدام ممارسات محاكاة إلى جانب الأعمال التركيبية الخاصة بالمكان والأشياء النحتيّة. يتناول المقياس الضيّق المنبثق من اسم المعرض إلى القرب الجغرافي بين الجاليريهات الفاعلة في الحيّز القدسيّ المكسوّ بالحجر والمشبع بالصراعات.
قصة الحجر هي أيضًا قصة المجتمع الإنساني. الحجارة المنحوتة هي أدوات تكنولوجية ترتبط، ضمن أمور أخرى، بالتحوّل التطوري النشوئي من البشرانيات (القردة المتطورة) إلى الانسان القديم. في كتاب أوفيد "التحولات" يجري وصف الحجر كمادة وُلدت البشرية منها من جديد بعد الطوفان الكبير. ووفق الأسطورة الرومانية، فإن الآلهة تطلب من زوج من الناجين، يملئهم اليأس والوحدة بسبب حجم الدمار، إلقاء عظام أمنا الأولى. ويتم تفسير الطلب كأنه دعوة لإلقاء الحجارة – عظام أمنا الأرض. ومع اصطدامها بالأرض تتحول الحجارة إلى بشر. بعد سنوات ليست بكثيرة من ذلك، يقوم البشر بصناعة أدوات ومبانٍ حجرية ولاحقًا يباشرون بإلقاء الحجارة على بعض.
يميّز البناء الحجري مدينة القدس منذ نهاية الألفية الثانية، ومازلنا حتى يومنا هذا ملزمين بالأنظمة التي كتبت خلال فترة الانتداب البريطاني. كما ترتبط الحجارة في المدينة بالأماكن المقدسة مثل الهيكل، الصخرة المشرفة في المسجد الأقصى وحجر الطيب في كنيسة القيامة، وفي الوقت نفسه يرمز الحجر إلى النضال، والمقاومة والعنف. اليوم، بعد أكثر من مئة سنة من كتابة الأنظمة، ولاعتبارات اقتصادية وبيئية، ترتفع أصوات تطالب بوقف البناء بالحجر في القدس.
تتراوح الأعمال المشاركة في معرض على مرمى حجر بين أطراف هذه القضايا. المشاركات والمشاركون، المقدسيات والمقدسيون، غيرهن وغيرهم، يعملن ويعملون بأحجار جديدة من مواد مختلفة تتيح البناء أو الهدم من نوع آخر. وفي صورة هذه الحجارة ينعكس المجتمع الذي نعيش فيه.
The group exhibition A Stone's Throw Away is the first collaboration of the two galleries at the Hadassah Academic College: the Azrieli Gallery and the Yossi Nahmias Gallery at the Department of Photographic Communication. The current global pandemic marks locations as danger sites, and it seems like human society must constantly find substitutions for what is physical and tangible. As a response, the exhibition addresses practices of translocation and assimilation through the use of imaging techniques, site-specific installations, and sculptural objects. The limited scale implied by the exhibition's title alludes to the geographical proximity between the two galleries, which operate within Jerusalem's stone-surfaced, conflict-ridden region.
The story of the stone is also the story of human society. Chiseled rocks are technological tools related to the evolutionary transition from ape to early Man. In his "Metamorphoses," the Roman poet Ovid describes stone as the matter of which humanity has risen again after the Great Flood. According to Roman mythology, a pair of survivors, desperate and lonely in the face of the devastation's magnitude, are asked by the gods to toss away the bones of our Great Mother. The request is interpreted as an invitation to throw stones – symbolizing the bones of Mother Earth. As they hit the ground, the bones turned into people. Soon after, humans are already making tools out of stones, stone structures, and eventually start throwing stones at each other.
Building in stone has been typical of Jerusalem since the second millennium B.C. and is obligatory today under a decree inherited from the British Mandate. The stones of Jerusalem are associated with places of holiness such as the Western Wall, the Foundation stone, and the Stone of Unction. They also stand as symbols of struggle, resistance, and violence. These days, more than a century after the imposition of the decree, diverse voices are calling to stop building in stone in Jerusalem out of economic and environmental concerns.
The works in A Stone's Throw Away swing between these poles and issues. Coming from Jerusalem and other places, the artists have created new stones from various materials that allow a different type of building and destruction. The society we live in today is reflected in the image of these stones.